IN MEMORIAM

  • 24 juni 1971
  • -
  • 14 maart 2021

Eerbetoon

Op 14 maart jl. stierf Michel Koning in Brazilië aan de gevolgen van COVID-19. In het Supermam magazine – Onderweg – lees je (in het artikel: vertrokken met een missie) over zijn mooie en waardevolle werk in Brazilië.

De dankdienst zegt genoeg over de persoon die Michel voor velen van ons is geweest. Reint Bergman was fotograaf op de begrafenis, zijn vrouw Stephanie leidde de zangdienst. Reint deelde hier iets heel treffends over:

‘Ik mocht vandaag foto’s maken tijdens de dankdienst van Michel Koning en het bezoek aan de begraafplaats. Nog nooit heb ik zo’n intense begrafenis meegemaakt. De aarde stond deze dag even stil. Steph leidde de zangdienst. Tranen – veel tranen vloeiden er. Puur verdriet om een echte koning. Een echte strijder – die voorop ging. Het kon gebeuren en het gebeurde. Hij nam het risico, koos voor de smalle weg – de goede, avontuurlijke, dienstbare, liefdevolle, onbaatzuchtige… Iedereen die zulke keuzes maakt, weet dat dit kan gebeuren. Strijders. Maar dit voelt zo hard – zo koud, oneerlijk. En zo dichtbij – als hij zelfs… Overleden, in het heetst van de strijd. Aan de frontlinie – altijd met een glimlach, de vastberadenheid en onvermoeibaarheid. Wat een vader, wat een man, wat een broeder, wat een hoop – wat een voorbeeld. Uit het leven weggehaald. Wat voelt dat zwaar – intens. Hoe kan God een strijder; een vader, zo vroeg uit het veld halen, die zo inspirerend was voor velen. Ik zie de gezichten nog voor me, het ontroerde me zo. De leegte. Hij gaf zoveel, ging zo voor – hij was een unicum. Het maakte me echt verdrietig – hij was zo’n voorbeeld. En we hebben deze voorbeelden zo hard nodig. Zo ontzettend hard – in de strijd voor het goede. Zijn dochters, broers, vader, moeder – vrouw. Ze blijven achter – dit had niet zo moeten gaan. Maar toch – een scenario van een strijder. Risicovol, vol overgave – aan Hem toegewijd én vol liefde. Voor zijn gezin en al die jongens en meiden voor wie hij een voorbeeld was; hun redding. Ik vond het een verdrietige dag – ik heb gehuild. Leegte. Pijn, bij zovelen die hem dierbaar waren. Het gemis van een strijder, een held – een prachtige, prachtige vader. Maar het heeft me ook vastberadener gemaakt om altijd – altijd, te kiezen voor het goede. Bedankt Michel – tot later broer.’ 

De dankdienst van Michel is hier terug te kijken.

  • 14 augustus 1952
  • -
  • 29 november 2020

Eerbetoon

‘Toen ik de diagnose kreeg dat de kanker uitgezaaid en ongeneeslijk was, voelde ik veel verdriet. Maar ik blijf zeggen: ‘God is goed’. Niet omdat ik dat altijd voel, maar omdat ik weet dat het zo is. Hij zorgt zo goed voor mij. En juist omdat ik dit hardop blijf uitspreken, blijf ik dankbaar naar God toe, ondanks verdrietige omstandigheden.’
Wat een rijke lessen deelde Els met ons tijdens het interview dat je in het eerste Supermam magazine van 2020 terug kunt lezen. 

Ze zei ook: ‘Ik voel mij sinds een paar maanden heel welkom in de hemel. En dat ontroert mij. Ook al is er dat grote welkomstgevoel, toch zie ik op tegen het proces naar het sterven toe. Bert en ik bidden beiden dat mij het lijden bespaard blijft, maar dat is geen garantie. Iedereen sterft een keer hier op aarde, maar hoe dat weet niemand. Maar ook daar geeft God weer vrede over als ik mij angstig voel en ik die angst aan Hem geef. En dat bedoel ik: Hij zorgt zo goed voor mij!’
Het lijden bleef haar helaas niet bespaard. Ze werd bevorderd tot heerlijkheid na een kort maar intens pijnlijk ziekbed. 

Els was gelukkig getrouwd met Bert, moeder van vier prachtige kinderen en schoonkinderen en een trotse oma van elf kleinkinderen. 

Ze was een bidster. Iedere dag bad ze heel bewust voor haar kinderen en kleinkinderen. Ze was een sprankelende vrouw die hield van stijl. Ze was liefdevol, positief, een blij mens met gerichte belangstelling. Ze was een doenster, praatster en genietster. Met veel liefde voor het huis van God. Dit zijn maar een paar willekeurige woorden die over haar werden gesproken tijdens haar begrafenis. 

Nu is ze overgaan van het tijdelijke naar het eeuwige. En is ze de heerlijkheid van God binnengegaan. Wat zijn wij dankbaar voor haar grote nalatenschap: een leven in totale overgave aan Hem. En wat zijn wij dankbaar voor haar kostbare aandeel in het allereerste Supermam magazine. 

Daarom dit eerbetoon aan haar.

Rouwkaart

×

Uitleg Rouwkaart

Vanaf het moment dat Els te horen kreeg dat ze ongeneeslijk ziek was, heeft zij Gods aanwezigheid nog intenser ervaren. Ze voelde zich gedragen. Elke dag opnieuw ontving ze bovennatuurlijke kracht. 

Els hield intens veel van Jezus en Zijn bovennatuurlijke knipoogjes. Hij heeft haar in deze fase van haar leven op verschillende manieren laten ervaren dat ze welkom was in de hemel. Eén van deze momenten beleefde zij als een letterlijk inkijkje in de hemel. Terwijl ze op haar eigen bank in haar eigen huiskamer zat, zag ze een deur die voor haar open stond. Door de openstaande deur mocht ze een prachtige tuin bewonderen en een intens warm welkom ervaren. Dit was voor Els overduidelijk de hemel. 

In het ontwerp van haar afscheidskaart is dit doorkijkje geïllustreerd: Haar feestelijke welkom in de hemel en Gods grootheid die zij heeft ervaren tijdens haar leven op aarde en die nog intenser voortduurt in de hemel. 

Door Jezus groot te maken en Gods goedheid uit te spreken over elke situatie in haar leven, heeft ze een erfenis nagelaten. Een erfenis die klaarligt voor ons allemaal, ook voor volgende generaties. De trappen illustreren het opstapje dat ze heeft gecreëerd voor onze eigen levens en die van anderen. 

De cirkels illustreren zowel de veelkleurigheid van haar hemelse tuin, alsook haar nalatenschap. ‘God is goed’ is een erfenis die al haar kinderen, en inmiddels ook haar kleinkinderen, omarmen. De elf cirkels staan namelijk ook voor haar elf kleinkids.