Woorden. Ik blijf het iets bijzonders vinden de taal. We kunnen van alles zeggen. We kunnen met woorden stichten en kapot maken. God heeft het zo bedacht dat onze woorden kracht hebben. 

Ze zit bij mij aan de keukentafel. Een moeder van twee jongens. De oudste is net vijf. Ze maakt zich zorgen. Dat zie ik al aan haar voordat ze wat zegt. Als ze haar verhaal begint, wordt het me duidelijk. 

“Gisteravond kwamen de ouders van Stijn bij ons op bezoek. Ze wilden het hebben over Mats onze oudste. Mats heeft “rot kind” gezegd tegen een gezamenlijk vriendje van hen. De ouders van Stijn vinden dat echt niet kunnen. Het schijnt dat Mats wel vaker rare woorden zegt.” 

Wanneer ze drie jaar zijn is poep en plas zeggen nog schattig, grappig en oké, soms ook irritant. Maar hoe ouder ze worden hoe groter hun woordenschat is. Als moeder kan ik niet anders doen dan ze hier in huis leren wat wel en niet kan. En dan hoop ik ontzettend dat ze dat meenemen zodra ze hierover de drempel naar buiten stappen. 

Woorden hebben kracht. Dat is iets wat ik ze hier allemaal leer. Zeg maar eens iets aardigs over een ander en kijk eens hoe hij reageert. Ze tegen dezelfde persoon iets lelijks en je ziet een hele andere uitwerking. 

Ze zijn met zijn allen in het zwembad aan het spelen. “Stom kind!” hoor ik Faya zeggen. Ik loop er heen en zeg dat we dat echt niet tegen elkaar zeggen. Je mag iets niet leuk vinden wat een ander doet. Dan zeg je dat. Schelden doen we niet. 

Ik loop weer naar binnen. Het is al de zoveelste ruzie van vandaag in dat zwembad. Ik zucht en zeg: “ik ben er helemaal klaar mee!” Nicky komt de kamer in lopen en zegt:”woorden hebben kracht hè mam!” 

‘Je tong heeft de macht over leven en dood. Als je je mond zijn gang laat gaan, zul je daarvan de gevolgen dragen.’

‭‭Spreuken‬ ‭18‬:‭21‬ ‭BB‬‬

Ik heb heel even getwijfeld in de winkel. Maar toch besloten om hem mee te nemen. Hij zat heerlijk, dat gaf de doorslag. Blij met mijn aankoop loop ik naar buiten niet wetende wat deze broek allemaal teweeg zou gaan brengen. 

Een bloemetjes broek, ik heb er één. Doorgaans ga ik vrij rustig en onopvallend gekleed, maar met deze broek komt daar resoluut een einde aan. En dat valt op en daar vinden mensen wat van. En als mensen wat vinden moeten ze dat vaak ook even uitten.

De volgende dag test ik mijn broek eerst in ons gezin. Een veilige plek om respectvol je mening te ventileren. Mijn broek heeft verschillende reacties. Van “Mwah” tot “superleuk mam!” Nicky vind het nodig om zijn mening kracht bij te zetten en te melden dat als ik mijn bloemetjes broek aan heb hij niet meer met mij praat. Even overweeg ik om er nog drie te kopen. 

Vervolgens besluit ik de bloemetjes buiten te gaan zetten. Ik kom nu in de beschaafde wereld waar beschaafde mensen hun mening geven over mijn broek. Apart zegt de één, origineel zegt de ander. 

Ik bedenk me wat deze broek teweeg brengt. Mensen geven me ongevraagd een mening over mijn broek. Omdat hij net wat anders is dan gemiddeld. Als we anders zijn vallen we op en krijgen we zowel positief als negatief commentaar. Dit is niet wat je meemaakt in je veilige jeans of je zwarte pantalon. 

Even twijfel ik erover om hem niet meer aan te doen. Me aan te passen aan de mening van de negatieve reacties. Maar net als mijn bloemetjes broek ben ik graag uniek, apart en anders. Zoals ik bedoeld ben door mijn Maker. 

‘Als je nu eens even opschiet en je kleren aandoet.’ Ik ben al de hele ochtend de kinderen aan het aanjagen. Ze staan allemaal in de laagste versnelling. ‘No pressure.’ Hoor ik Faya zeggen. Ze ervaart het aanjagen als opjagen.

Als ze allemaal op school zitten schiet het zinnetje van Faya me weer in mijn gedachten. -No pressure- geen druk. Hoe vaak leg ik mijzelf en mijn omgeving druk op. Het moet snel, vlot en beter. En hoe vaak legt mijn omgeving mij druk op het moet snel, vlot en beter. 

In de rust. In Zijn rust. Het is in onze prestatiegerichte, gejaagde maatschappij bijna niet te vinden. Misschien dat het dan des te meer nodig is om het in jezelf te ervaren in je gezin. 

Zijn rust is er altijd. Altijd beschikbaar,het is aan ons om ervoor te kiezen. Want dat dat bewust kiezen moet is me wel duidelijk. Als je niet bewust kiest zit je zo onder de pressure van je werk, je huishouden, je – to do list – of van de maatschappij.

Het is twee uur ik pik de kinderen weer op van school. Er komen wat kinderen mee om te spelen. Er is rust in huis ondanks de hoeveelheid kinderen. Een moeder belt dat ze wat later komt. Eigenlijk zit ik op tijd en moet ik aan het eten beginnen. Het zinnetje van Faya schiet door mijn hoofd – no pressure -. 

Het valt me op dat het zo snel weg is die rust. Het is hard werken om in de rust te blijven. Maar, no pressure! 

De bel gaat er staat een man voor de deur. Ik zie dat hij wat gespannen is en glimlach vriendelijk naar hem. Mijn glimlach lijkt hem niets te doen en hij begint aan zijn verhaal.

“Mevrouw u mag uw jas aan trekken en uw huis verlaten, verderop in het huizenblok is er een gaslek.” Ik verwacht dat het een grap is of een inbreker en ik check even of hij het serieus meent. “Mevrouw als u even naar buiten kijkt, ziet u al uw buren staan. Dus nee dit is geen grap. Jas aan en naar buiten komen.” 

Schakelen is niet mijn allerbeste kant en een bazige meneer al helemaal niet. Ik zeg tegen de meneer dat ik nog even wat kinderen van boven haal en dat ik er dan aan kom. Met twee kinderen en de hond in mijn kielzog lopen we naar buiten. Met een “dit kan nog wel even duren mevrouw.”gaan we op weg naar mijn ouders. 

Eenmaal daar aangekomen begint het een beetje door te dringen. Het zal vast niet zo zijn dat ons hele huis explodeert maar toch. Geen papieren, geen rijbewijs, helemaal niets materieels. Even later bel ik Collin, een erg praktisch ingestelde man. Niets praktisch meegenomen alleen al het levende zeg ik tegen hem. Ik opper nog even dat ik wel de achterdeur op slot had gedraaid. Best praktisch toch? 

Maar dat is wel echt waar het om gaat in mijn leven. Wat ik echt belangrijk vind. De mensen om me heen. Het er zijn, het investeren in levens. Aan de hand daarvan maak ik keuzes. Keuzes die misschien in de ogen van de wereld raar, onverstandig en niet praktisch zijn. Maar toch maak ik ze omdat ik het belangrijk vind. God ziet ook om naar al het levende. Hij waarschuwt zelfs voor de macht van geld en bezit. 

Het gaslek verhaal liep met een sisser af, we mochten al snel ons huis weer in. Wanneer ik Demi uit school haal, vertel ik haar het gaslek verhaal. Het besef van ontploffingsgevaar dringt al snel tot haar door. “Maar mam, dan had ik een ontplofte hamster gehad!”

Oké, ik heb oog gehad voor bijna al het levende! 

“Geduld is het vermogen om moeilijke omstandigheden met kalmte te verduren.”

Geduld. Een bijzonder iets en ontzettend nodig. Ik denk dat ik gezegend ben met een bovengemiddelde portie aan geduld. Ik merk dat met de jaren het geduld in me groeit. Ik ben een gezegend mens. Want man man man wat heb ik dat geduld nodig. Emmers, tonnen, rivieren en zeeën met geduld gaan er hier dagelijks doorheen. 

Voor mijn gevoel is mijn geduld soms op. Gewoon weg. Verdwenen. Vooral aan het einde van de dag. Als er 100 keer mama is gezegd. Als er nog van alles gedaan moet worden. Als er een kind besluit om niet meer te functioneren in het geheel. Dan is het op, weg, foetsie. 

Zijn geduld is nooit op. Hoe bijzonder. Over bovengemiddeld geduld gesproken. Oneindig is Zijn geduld met mij. En geloof me ik geef bijna dagelijks een reden aan Hem tot geduld verliezen. Ik verlang ernaar dat Zijn geduld groter in mij wordt. Zodat ik het kan uitdelen meer en meer.