Ik spreek ze steeds vaker. Moeders die op zijn, onzeker zijn, vinden dat anderen het beter doen. Ze zijn teleurgesteld in hun kunnen in hun moeder zijn. Ik kom ze tegen bij de zwemles of gewoon op straat deze onzekere, opgebrande moeders lopen gewoon los in het wild. 

Het is raar want eigenlijk doen de moeders het best goed. Niet perfect maar goed. Het probleem is dat ze zichzelf vergelijken met andere moeders. Kan de ene moeder elke dag een verse maaltijd op tafel zetten en lukt jou dat niet altijd, dan geeft je dat een slecht gevoel. Diezelfde moeder kan jou weer bewonderen omdat je de hele middag met je kind in een speeltuin hebt gezeten. 

We zijn zo druk met vergelijken dat we alleen maar onze tekortkomingen zien. En onze kwaliteiten uit het oog verliezen. En dat maakt je moe, uitgeblust en opgebrand. Want niets is zo vermoeiend dan willen zijn wat je (nog) niet bent. 

Lieve moeder, lieve vrouw, je hebt ze je kwaliteiten. Je bent goed. Perfect gemaakt door je schepper met prachtige talenten. Precies goed genoeg. Je bent gemaakt als moeder van je kinderen. Nog niet volmaakt dat is juist goed. Omarm dat, waardeer dat. Het niet perfect zijn is juist perfect. 

Ken je gaven  en talenten. Ken je sterke kanten en geef de rest aan Hem. Daarvoor is Hij juist voor jou gestorven. Voor dat stukje wat nog niet lukt. Voor dat stukje wat niet perfect is. 

We leven in een maatschappij waarin alles perfect moet zijn. Misschien niet eens moet zijn maar perfect moet lijken. 

Je huis hoeft niet altijd netjes te zijn maar mag een thuis zijn. Je kinderen hoeven niet altijd te luisteren, maar mogen kind zijn. En jij lieve perfect door Hem geschapen moeder mag gewoon moeder zijn.