COLUMN

Ik heb heel even getwijfeld in de winkel. Maar toch besloten om hem mee te nemen. Hij zat heerlijk, dat gaf de doorslag. Blij met mijn aankoop loop ik naar buiten niet wetende wat deze broek allemaal teweeg zou gaan brengen. 

Een bloemetjes broek, ik heb er één. Doorgaans ga ik vrij rustig en onopvallend gekleed, maar met deze broek komt daar resoluut een einde aan. En dat valt op en daar vinden mensen wat van. En als mensen wat vinden moeten ze dat vaak ook even uitten.

De volgende dag test ik mijn broek eerst in ons gezin. Een veilige plek om respectvol je mening te ventileren. Mijn broek heeft verschillende reacties. Van “Mwah” tot “superleuk mam!” Nicky vind het nodig om zijn mening kracht bij te zetten en te melden dat als ik mijn bloemetjes broek aan heb hij niet meer met mij praat. Even overweeg ik om er nog drie te kopen. 

Vervolgens besluit ik de bloemetjes buiten te gaan zetten. Ik kom nu in de beschaafde wereld waar beschaafde mensen hun mening geven over mijn broek. Apart zegt de één, origineel zegt de ander. 

Ik bedenk me wat deze broek teweeg brengt. Mensen geven me ongevraagd een mening over mijn broek. Omdat hij net wat anders is dan gemiddeld. Als we anders zijn vallen we op en krijgen we zowel positief als negatief commentaar. Dit is niet wat je meemaakt in je veilige jeans of je zwarte pantalon. 

Even twijfel ik erover om hem niet meer aan te doen. Me aan te passen aan de mening van de negatieve reacties. Maar net als mijn bloemetjes broek ben ik graag uniek, apart en anders. Zoals ik bedoeld ben door mijn Maker. 

Geschreven door: Amy* (41). 20 Jaar getrouwd met Collin. Ze hebben drie “eigen” kinderen Joy (18) Nicky (16) en Joël (14) en drie pleegkinderen Demi (7), Finn (4) en Faya (3). Ze doen nu 13 jaar aan crisisopvang met de mogelijkheid om te blijven als de kinderen niet terug naar hun eigen ouders kunnen.

*= Alle namen zijn gefingeerd en zijn, vanwege privacyredenen, alleen bekend bij de redactie.

Andere columns van Amy

De lekkerste recepten van
Koken met Esther