De bel gaat er staat een man voor de deur. Ik zie dat hij wat gespannen is en glimlach vriendelijk naar hem. Mijn glimlach lijkt hem niets te doen en hij begint aan zijn verhaal.

“Mevrouw u mag uw jas aan trekken en uw huis verlaten, verderop in het huizenblok is er een gaslek.” Ik verwacht dat het een grap is of een inbreker en ik check even of hij het serieus meent. “Mevrouw als u even naar buiten kijkt, ziet u al uw buren staan. Dus nee dit is geen grap. Jas aan en naar buiten komen.” 

Schakelen is niet mijn allerbeste kant en een bazige meneer al helemaal niet. Ik zeg tegen de meneer dat ik nog even wat kinderen van boven haal en dat ik er dan aan kom. Met twee kinderen en de hond in mijn kielzog lopen we naar buiten. Met een “dit kan nog wel even duren mevrouw.”gaan we op weg naar mijn ouders. 

Eenmaal daar aangekomen begint het een beetje door te dringen. Het zal vast niet zo zijn dat ons hele huis explodeert maar toch. Geen papieren, geen rijbewijs, helemaal niets materieels. Even later bel ik Collin, een erg praktisch ingestelde man. Niets praktisch meegenomen alleen al het levende zeg ik tegen hem. Ik opper nog even dat ik wel de achterdeur op slot had gedraaid. Best praktisch toch? 

Maar dat is wel echt waar het om gaat in mijn leven. Wat ik echt belangrijk vind. De mensen om me heen. Het er zijn, het investeren in levens. Aan de hand daarvan maak ik keuzes. Keuzes die misschien in de ogen van de wereld raar, onverstandig en niet praktisch zijn. Maar toch maak ik ze omdat ik het belangrijk vind. God ziet ook om naar al het levende. Hij waarschuwt zelfs voor de macht van geld en bezit. 

Het gaslek verhaal liep met een sisser af, we mochten al snel ons huis weer in. Wanneer ik Demi uit school haal, vertel ik haar het gaslek verhaal. Het besef van ontploffingsgevaar dringt al snel tot haar door. “Maar mam, dan had ik een ontplofte hamster gehad!”

Oké, ik heb oog gehad voor bijna al het levende!