Ze was net geboren, mijn dochter, onze dochter, Zijn dochter. Ik was zo onder de indruk van het geboren worden van een klein meisje. Van dat kleine lijfje op die van mij. Ik kon niet anders dan het leven van dit wonder leggen in de armen van mijn hemelse Vader. 

9 maanden was ze. Ik haalde haar op bij een moeder en kind huis. Ze was getuige geweest van extreem geweld. Er waren al een poosje twijfels of er wel goed voor haar gezorgd werd. Dit incident was de druppel.

Stuk gemaakt was ze. In haar jonge leventje. Knuffelen wilde ze niet, dan strekte ze haar hele lijfje van je weg. Als er een hard geluid klonk dan zag je de angst in haar mooie blauwe oogjes. Ik kon niet anders dan het leven van dit wonder leggen in de armen van mijn Hemelse vader. 

Ook haar naam is geschreven in Zijn handen. Hij begint met heling en genezing. Het is zo mooi om te zien hoe ze opbloeit. Ze knuffelt en is niet snel meer ergens van onder de indruk. Van het bange meisje is weinig meer te zien. 

Een leven gewoon toevertrouwd aan mij. Zo puur of zo gebroken. Ik kan niet anders dan samen met Hem wandelen tijdens de opvoeding van deze mooie kostbare kinderen.

Ik leg de namen van mijn kinderen in Uw handen. U weet al hoe het bouwwerk eruit gaat zien. U heeft een plan met ze. U bouwt, herstelt en restaureert.