Al een paar dagen koestert ze het zakje met de gekregen koekjes. Faya is er zo ontzettend blij mee. Zo blij dat ze het jammer vind om ze op te eten. En dus gaan de koekjes overal waar Faya gaat.

Als ik haar ‘s avonds naar bed breng en de koekjes onder het kussen vind besluit ik het zakje even op de overloop te leggen. Na iets van protest gaat de fanatieke koekjesbewaker er mee akkoord. Koekjes horen niet in bed vind ik. Ook niet als het de allerbelangrijkste koekjes in je leven zijn.

De volgende morgen bij het ontbijt worden ze meteen gemist de koekjes. Ik besluit haar een beetje tegemoet te komen en de koekjes zelf te pakken. Ik loop naar boven en tref een leeg zakje aan. De koekjes van Faya zijn weg. Gestolen.

Ik ga weer naar beneden met een leeg zakje en vraag me ondertussen af hoe ik deze crisis op ga lossen. Met het lege zakje voor me besluit ik maar voor de confrontatie te gaan. 

“Ik vind hier een leeg zakje. De koekjes zijn weg!” zeg ik verbaasd. Faya’s ogen worden groot en vullen zich met tranen. Finn loopt van tafel af naar de bank. Verstopt zich achter een kussen en huilt dikke tranen. Hij snikt: “dat heb ik gedaan.”

Faya gaat naar hem toe en zegt: “dat waren mijn lievelingskoekjes waarom heb je die opgegeten. Je wist toch dat ze van mij waren?” Finn huilt nog harder en snikt: “sorry”.

Ik sta erbij en ik kijk erna. Verbaasd, verdrietig en trots. Allerlei emoties gaan door me heen. Ik weet echt niet wat ik moet zeggen. Dus ik zeg maar niets.

Even later loopt Faya naar Finn toe. “Sorry dat ik zo boos deed”, zegt ze. Finn kijkt haar aan en zegt: “ik heb ook echt iets heel ergs gedaan en je werd helemaal niet heel erg boos. Ik zal het nooit meer doen”.

Na een knuffel is het weer goed. Voorlopig wordt er even helemaal niets gestolen hier in huis. Op één ding na deze lieverds stelen steeds opnieuw weer mijn hart!