“Dan ga ik wel naar mijn kamer als je me niet begrijpt.” Huilend loopt ze naar boven mijn pleegdochter Demi. En nee, ik begrijp er echt even niets van. 

Vrouwen… ik behoor natuurlijk ook tot hun soort. Maar ze zijn soms wel een beetje ingewikkeld in de opvoeding. Om ze niet altijd te doorgronden en te begrijpen is, is dit bijna een onmogelijke opgave. Herkende ik in mijn eigen dochter regelmatig mijzelf of mijn man, sta ik bij onze twee pleegdochters regelmatig voor een raadsel. Want ik wil het zo graag als pleegmoeder goed doen, ze altijd begrijpen en het juiste zeggen op het goede moment. De gevoelens van deze dames begrijpen en in goede banen leiden gaat me niet altijd goed af. 

Het ene moment moet ik ze met rust laten en willen ze juist geknuffeld worden. Maar als ik dat het volgende moment doe, duwen ze me weg en willen ze met rust gelaten worden. Denk ik net het systeem te kennen is er een update geweest. Ook onderling kunnen ze er wat van die meiden. Ze weten precies hoe ze elkaar op de kast kunnen krijgen. 

‘s Avonds als ik na een dag vol meiden-emoties weer in bed lig, bedenk ik me dat jongens toch wel makkelijker zijn. Die zijn niet zo ingewikkeld. Zijn ze boos dan zijn ze boos en zijn ze dat niet dan zijn ze dat niet. Je laat ze af en toe uitrazen in een bos en dan is het weer goed. 

De jongens in ons huis nemen al die gevoelens overigens een stuk minder serieus. Al die vrouwen emoties gaan vaak volledig langs hun heen. Ze geven er geen aandacht aan, ze hebben het niet door of ze vinden het aanstellerij. 

Misschien zijn vrouwen gewoon wat ingewikkelder. Mannen zijn makkelijker. Dat zie ik ook in mijn huwelijk. 

Ik begrijp mijn man wel, maar hij mij soms gewoon niet!