Mijn dochter Joy zit huilend op de grond in haar kamer. Voor haar staat het verjaardagscadeau voor een vriendin van haar. Een hamster. Hij zal toch niet dood zijn schiet even door mij heen. Maar nee, dit verdriet is van heel andere aard.

“Ik wil niet dat hij weggaat” snikt ze. Tegen zoveel verdriet is mijn moederhart niet opgewassen. “Dan houden we hem en koop je voor haar een nieuwe” hoor ik mezelf zeggen. Twee opgeluchte betraande ogen kijken me aan. “Echt?”vraagt ze. “Echt!” zeg ik. Nu nog even ‘doorgeven’ aan Collin dat we een extra bewoner hebben. En echt even werken aan mijn ruggengraat. Anders hebben we straks een heel huis vol met dieren, spullen en mensen. 

Afscheid nemen. Ik ben er niet goed in maar als pleegouder ontkom je er vaak niet aan. ‘Ik zou het niet kunnen hoor’ is een veel gemaakte opmerking als mensen horen wat we doen. ‘Het idee dat zo’n kindje weer weg gaat, lijkt me vreselijk’. 

Dat is het ook, vreselijk. We hebben het een aantal keren mogen meemaken. En natuurlijk is een kind vaak het beste af bij ouders, maar het doet zo’n pijn dat afscheid. Huilen totdat je geen tranen meer hebt. En dan hopen en bidden. Heel veel hopen en bidden dat het goed gaat. 

De hamster is dood. Zijn afscheid was intens. De kinderen waren zo verdrietig dat ik besloot om nooit meer een hamster of een ander dier in huis te nemen. 

We zijn inmiddels een aantal maanden verder en aan onze tweede hamster begonnen. De eerste week heb in nog tegen mezelf gezegd, niet te veel aan gaan hechten want hamsters worden maar twee jaar. Na die eerste week haalde ik hem stiekem uit zijn kooitje en knuffelde ik hem plat. Deze hamster zit al weer in mijn hart. In een heel groot hart met weinig ruggengraat.