Zwart. Zijn lievelingskleur is zwart. Alles moet zwart. Als hij het voor het zeggen had moest de muur in de woonkamer nog zwart… maar dat heeft hij gelukkig niet, dus die muur blijft gewoon helderblauw. Het is weer tijd voor nieuwe schoenen, zijn voeten groeien op dit moment enorm snel. Ik kijk alvast op internet en er is genoeg te vinden in het zwart, maar ik kijk ook altijd even door naar zwart mét een andere kleur. Meestal vindt zoonlief dat wel goed. Hij komt naast mij zitten en kijkt met mij mee. ‘Zoiets wil ik wel’, hij wijst naar een paar bontgekleurde schoenen, waar geen zwart op te bekennen is. Verrast kijk ik hem aan. ‘Weet je het zeker?’ Hij knikt van wel. Na nog wat speurwerk is hij er uit. Hij kiest de witte schoenen met blauw, rood en groen.

Een paar dagen later is de dag dat die schoenen bezorgd gaan worden. Hij kan niet wachten tot ze er zijn. Ik heb avonddienst en mijn ouders passen op. In mijn pauze kijk ik gauw even op mijn telefoon, maar geen berichtje over nieuwe schoenen. Ik moet wachten tot ik thuis ben om te horen of ze aan zoons verwachtingen voldoen. Het is bijna half twaalf als ik thuis binnen stap. De jongens slapen natuurlijk al een tijdje, want morgen moeten ze weer naar school. Ik klets nog even met mijn ouders over hoe alles is gegaan en ik vraag naar de schoenen. ‘Ja die zijn binnen’ antwoordt mijn vader, ‘hij wilde ze niet meer uit’. ‘Dús ik zei: dan doe je dat toch niet,’ valt mijn moeder hem bij ‘dan hou je ze vannacht aan’. Dat had zoonlief een heel goed idee gevonden…

Nu ken ik mijn puberzoon en ik vermoed dat hij het inderdaad geprobeerd zal hebben. Toch is met schoenen aan in bed liggen niet echt comfortabel, dus waarschijnlijk staan ze nu op zijn nachtkastje. Als mijn ouders weg zijn ga ik naar boven. Met mijn telefoon op camerastand sluip ik zijn kamer binnen. Zachtjes trek ik de deken iets op zij… En ja hoor, twee bontgekleurde voeten, maat vierenveertig, steken onder de deken vandaan. Ik schiet in de lach, zachtjes dan… en ik maak snel een foto die ik in de groepsapp zet. Al snel krijg ik een berichtje terug: ‘Je hebt bijzondere jongens.’ Dat heb ik zeker. GOD heeft humor en Hij besloot vast dat ik daar ook wel wat meer van kon gebruiken toen hij hen aan mij toevertrouwde.