“De leugen is nog steeds een leugen, zelfs als iedereen het gelooft. De waarheid is nog steeds de waarheid, zelfs als niemand het geloofd.”

Ik heb van de week schoenen voor pleegzoon Finn van marktplaats gehaald. Ik heb aan de verkoopmevrouw gevraagd of de schoenen er nog net zo mooi uitzagen als op de foto. “Jazeker!” was haar antwoord. Toen ik de schoenen binnen kreeg waren de neuzen helemaal versleten. Ik gaf dit aan bij de verkoopmevrouw en ze gaf op haar beurt aan dat ik dat had kunnen verwachten bij jongens schoenen. Ik had de neiging om weer terug te reageren, maar ik kon geen nette vriendelijke woorden bedenken.

Liegen… niet de waarheid vertellen, de waarheid verdraaien of de waarheid overdrijven. Mijn oma zei altijd: “doe wat je zegt, dan lieg je niet”. We leren onze kinderen dat het niet goed is dat liegen. Zelf hebben we er ook een afkeer van en doen we het als volwassen nooit. Maar is dat eigenlijk wel zo….

Snoepjesdief
Ik ben boven de was aan het opvouwen pleegzoon Finn is alleen beneden. Ik hoor een verdacht geluid en luister boven aan de trap. Ja hoor, mijn vermoeden klopt. Ik hoor de deksel van de snoeppot open en weer dicht gaan. Ik wacht heel even totdat ik zeker weet dat hij zijn buit, of verstopt, of doorgeslikt heeft. Dan loop ik de trap af. Een uitgelezen kans om de eerlijkheid van dit kleine, lieve, ondeugende mannetje te testen. 

“Ik denk dat je een snoepje hebt gepakt.” zeg ik. Twee bruine verbaasde ogen kijken mij aan. “Hoe weet je dat.” zegt hij nog steeds vol verbazing. “Ik weet alles.” LIEG ik. Vervolgens doet mijn zoon er nog een schep bovenop door te zeggen dat er overal camera’s hangen. Zo die steelt voorlopig geen snoepjes meer. Probleem opgelost. Ik besluit na een tijdje toch maar eerlijk te zeggen dat ik de snoeppot open en dicht hoorde gaan. En dat snoepjes stelen echt niet mag. Daarover liegen mag al helemaal niet. 

Geld gestolen 
Er is geld weg uit de la. Geen miljoenen maar een paar euro. Ik vermoed dat de “dief” onder de acht jaar is. Toch doe ik mijn rondje langs alle kinderen om te vragen wie het gepakt heeft. Niemand geeft toe. Niet in woorden, maar ik aan het gezicht wie het heeft gedaan. Pleegdochter Demi zit er duidelijk mee. Toch blijft ze liegen en het ontkennen. Ik besluit haar er een nachtje over te laten slapen en het tot de volgende dag af te wachten. 

Zodra mijn man is vertrokken naar zijn werk komt ze naar me toe. “Sorry” zegt ze. “Ik durfde het niet te zeggen waar papa Collin bij was.” De tranen stonden in haar oogjes. En bij mij eerlijk gezegd ook. Na een goed gesprek met papa Collin waarin hij zei dat hij het fijn vond dat ze uiteindelijk toch eerlijk was geweest, straalde de opluchting van haar gezichtje. De consequentie een paar weken geen zakgeld snapte ze helemaal en vond ze zelf ook verdiend.

Liegen het mag niet maar we doen het zo makkelijk. En dan bedoel ik niet de enorme grote leugens. Maar juist de hele kleine leugens.

Confronterend en leerzaam 
Ik loop na het schrijven van deze tekst in het park met de hond. Ik zit vandaag niet zo heel lekker in mijn vel en heb niet lekker geslapen. In het park bij ons loopt een vrouw. Ze praat altijd met iedereen en heeft de neiging om dan vooral over anderen te praten. De verhalen die je met haar deelt vergroot ze uit of verdraaid ze. Ze LIEGT veel. “Goedemorgen”, groet ze mij. “Goedemorgen”, groet ik terug. “Hoe is het met je, je ziet er moe uit.” Zegt ze. “O, ja? Het gaat hartstikke goed hoor.” LIEG ik. 

Nog een lange weg te gaan voor mij!