Het blijft lastig om aan een vier, vijf en zevenjarige uit te leggen wat het inhoud om een pleegkind te zijn. Ze willen het liefst gewoon “normale” kinderen zijn. En vaak zijn ze dat ook normale kinderen in een normaal gezin. Maar soms komt het toch naar voren dat we toch echt wel een gewoon, bijzonder gezin zijn. Dat zet ons weer even terug in de werkelijkheid. En daar moeten we toch onze weg in gaan vinden. In die gewone, bijzondere werkelijkheid.

We zitten op de bank. Ik en “mijn” twee meiden. “Ik wil een baby.” zegt pleegdochter Faya. “Ja!” bevestigd pleegdochter Demi” een baby uit jouw buik.”

Ik vertel deze dames dat dat echt niet gaat gebeuren. Er hebben genoeg kinderen in mijn buik gezeten. Onze zoon Joel was het spectaculaire slotstuk. Bevallen is nu niet echt mijn talent. Twee van de drie keer is het veranderd in een drama. Ik ben blij dat deze pleegkinderen gewoon via de voordeur mijn wereld in kwamen. Niks geen pijn, moeite of zwangerschapskwaaltjes. Nu brengen die voordeur kinderen wel weer hele andere problemen met zich mee, maar dat is een ander verhaal.

Faya kijkt me aan met een verbaasde blik. “Ik kom toch ook uit jouw buik.” Aan twee blauwe oogjes vertellen dat ze een “voordeur kind” is valt niet mee. Ik breng het natuurlijk iets anders. Ik leg haar uit dat ze uit de buik van haar mama komt. “Dat wil ik niet” zegt ze boos. “Ik wil weer baby worden en uit jouw buik komen.” 

Het maakt niet uit of ze door de voordeur komen of uit mijn buik. Het voelt zo vertrouwd deze kinderen. En ook al komen ze niet uit mijn buik ik hou ontzettend van ze. Ik voel echte mama liefde voor ze.

Pleegdochter Demi is buiten in het park naast ons huis aan het gymmen. Ik loop langs met onze hond. Ze ziet me en zet het op een rennen. Zo de gymles uit. “Mama” roept ze en ze vliegt me in de armen. Ik voel me trots en blij.

Ja, ik voel gewoon pure mama liefde voor deze voordeur kinderen. Pure, echte mama liefde en of het nu wel of niet mag, dat kan me niets schelen. Ik kan niet anders en ze verdienen het. En deze voordeur kinderen geven aan deze mama echte kinderliefde. Alsof ze zo uit mijn buik komen.

Ik ben geroepen om van ze te houden. Het is Zijn plan met mijn leven. En ook voor hun leven heeft Hij een plan. Ik zie er naar uit hoe dat vorm gaat krijgen. Hier en daar zie ik al talent ontwikkelen, en kleine stukjes hemel op aarde. Wat een voorrecht is het om moeder te zijn van kinderen die door Hem gemaakt, geliefd en gewild zijn. En of ze nu door de voordeur of uit mijn buik komen dat maakt voor Hem niets uit.