Ik zit volop in een crisis hier… de identiteitscrisis. De vader van onze pleegdochter Demi (7) krijgt een baby. Of nou ja, niet hij natuurlijk, maar zijn nieuwe vriendin. Reden voor Demi om er volop mee bezig te zijn, hoe het nou allemaal zit. Al die pleeg- en stiefvaders en moeders, half broertjes en zusjes van Demi, ik moet eerlijk zeggen dat ik soms ook door de bomen het bos niet meer zie. Maar goed, het ging haar vandaag er vooral om hoe het tussen haar en mij zat. Natuurlijk val ik officieel in de categorie pleegmoeder, maar wat hou ik ontzettend van dit meisje. Alsof het mijn eigen kind is. Meteen bekruipt me een schuldgevoel want ze is natuurlijk al een kind van haar echte moeder. Maar toch voel ik zo’n moederliefde voor deze lieve schat. 

Ik probeer haar uit te leggen hoe het zit, zonder mijn gevoel, emotie en gedachten op haar te leggen. Het woord buikmama valt, en is net zo’n naar afstandelijk woord als pleegmama. Het omschrijft zo niet hoe wij ons voelen. Ik weet zeker dat haar ‘buikmama’ super veel van dit lieve kind houdt. Ik zie Demi denken.. ze probeert deze ingewikkelde situatie voor haar overzichtelijk te maken.

Het duurt even, maar dan komt ze naar me toe, krijg ik een hele dikke knuffel en zegt ze: “jij bent mijn allerliefste nepmama.” Dus dat ben ik nu. Een nepmama. Een nepmama die het allemaal zo echt voelt. 

Mijn dochter zei laatst zo mooi dat ze nooit ervoer dat ik haar en haar broers anders behandelde dan mijn ‘nepkinderen’. We ervaarden dit allebei als iets moois en waardevols. Want deze ‘nepkinderen’ verdienen een echte mama (papa, broers en zussen) die onvoorwaardelijk van ze houden en voor ze door het vuur gaan. Die ze liefhebben zoals mama’s dat kunnen. 

Ik open mijn mail en ik zie een mail van de buikmama. Of Demi behoefte heeft aan wat babyfoto’s van haar in de tijd dat ze nog bij haar buikmama woonde. Ik glimlach. Deze nepmama en buikmama gaan knetterveel van dit lieve meisje houden, samen met elkaar en ieder op ons eigen manier gaan we haar liefde geven zoals alleen mama’s dat kunnen.

Onvoorwaardelijke liefde. Dat is iets wat we onze pleegkinderen als eerste leren. Je mag er zijn. Je bent geliefd. Je bent gewild. Ook al willen of kunnen je aardse ouders niet voor je zorgen. Er is een hemelse Vader die ontzettend veel van je houdt. 

Hoe belangrijk is het dat ik me als moeder dat ook besef. Ondanks al mijn fouten, grote en kleine. Het maakt niet uit. Mijn hemelse Vader houdt van mij. Ik mag er zijn. Mijn identiteit hangt niet af van wat mensen van mij vinden. Of ik goed of fout doe. Want ja, ook super mama’s maken fouten 😉  Maar ik mag er zijn omdat Hij van mij houdt. Onvoorwaardelijk….

Wat een waardevol iets om zelf te mogen ervaren. En om uit te delen binnen je gezin en de mensen om je heen. 

Lieve mama’s: je mag er zijn, je bent geliefd en je bent gewild. Juist als het even niet zo lekker gaat.