Als ik zo loop te denken, dan ben ik eigenlijk in gesprek met GOD. Klagen en dankbaar zijn kan best samen heb ik gemerkt.
En ook dat GOD werkelijk luistert… zelfs naar onzinnig geklaag. Want heel eerlijk gezegd, heb ik het niet slecht. Totaal niet eigenlijk.
Maar op dit moment vind ik van wel.
Die te zware tas komt met een harde plof op de bodem van mijn kofferbak terecht.
Terwijl ik de achterklep dichtklap open ik whatsapp op mijn telefoon.
Mijn oudste puber zit met vage verkoudheidsklachten netjes thuis, volgens de regels van het RIVM.
Het is net half tien in de ochtend geweest en hij is nu al klaar met zijn schoolwerk.
Dat beloofd wat. Niet veel goeds, of wel wat goeds, het kan allebei.
Ik zie dat hij een foto heeft geplaatst in de groepsapp van de familie.
Op de foto zie ik mijn voordeur, gebarricadeerd met tientallen doosjes met mondkapjes a 50 stuks.
Onder de foto staat: ‘Mam, suc6 met binnenkomen’. En daarachter zo’n emoji met z’n tong naar buiten.

‘Ah bah! Die rommel, daar heb ik nu écht geen zin in’ zucht ik.
Ik zie mezelf al met die mega zware boodschappentas in de ene hand en sleutels in de andere hand, de deur open moeten duwen met mijn schouder. Om me vervolgens een weg te moeten banen tussen al die omgevallen doosjes door.
En wel op zo’n manier dat de doosjes niet beschadigen, want ik moet ze nog retour zenden (vráág me er niet naar…!).
Maar terwijl ik in de auto stap, krult mijn mond zich tot een brede grijns. Het kwartje valt.
Hoezo is mijn leven saai? Hoe heb ik dat ooit kunnen bedenken? ‘Bedankt GOD, voor het herinneren’ zeg ik hardop.
Ik start de auto en kijk naar de digitale cijfers op mijn dashboard.
Kwart voor 10 ondertussen, ik heb nog elf uur de tijd om zoonlief terug te pakken.