Lieve mama’s, hoe gaat het met jullie? Het was me wat, 2020. Het jaar waarin we minder de ‘normale’ dingen konden doen en het jaar waarin we meer dan ooit tijd hadden voor en met het gezin. Ik moest best een beetje wennen. Ik ben dol op ons gezinnetje, maar hier en daar had ik best een dag dat ik het liefst even wilde ontsnappen. De MOE in het MOEder werd duidelijker dan ooit tevoren en boodschappen doen werd het nieuwe uitje van de week.

Toch ben ik absoluut dankbaar voor 2020. Ik heb meer over mezelf geleerd dan in welk jaar ook. Dat ik bijvoorbeeld geen geduld heb voor een moestuinbak (dat was me toch eens een goed voornemen waarvan alleen de tomaatjes en de aardbeien het overleefd hebben), dat een peuterpuber af en toe beter de naam ‘legercommandant’ kan krijgen en dat ME-time een stukje hemel op aarde is.

Ik had ook helemaal niet gerekend op het feit dat ik vanaf september 4 dagen thuis zou zitten met onze dochter en dat die geplande studiedag in de week, wegens ziekte bij de oppas, verplicht in de avonden moest plaats vinden. Het hielp niet echt mee dat ik ondanks de vreugde van een nieuw wondertje dat zich op dit moment ontwikkeld in mijn buik, ik ook weken beroerd ben geweest.

Nee, veel liep anders dan gehoopt en dat zal voor veel van jullie gelden. Toch moest ik erg om mezelf lachen toen ik met mijn man een gesprek had over hoe we het afgelopen jaar ervaren hadden. Want eigenlijk kwam er 1 ding heel sterk naar boven. Dankbaar. Ik ben een dankbaar mens. En geloof me dat heb ik door het jaar heen lang niet altijd zo ervaren. En die blik in de ogen van mij man zei eigenlijk: ‘Als jij zo dankbaar bent, waarom heb je dan zo vreselijk veel gezeurd’. (Heel begrijpelijk want ik had al verteld dat ik een zeer theatrale vrouw ben en een man heb met engelengeduld toch? )

Maar juist omdat dingen anders liepen dan gedacht, zijn er ook veel nieuwe mogelijkheden en kansen ontstaan. Met als kers op de taart dat we een zoon krijgen. Oh man, dat vind ik me toch een potje spannend. Een jongetje, daar waar ik net een beetje gesetteld ben als meisjes- moeder (wat ik nooit van mij zelf gedacht had, ik wist überhaupt niet dat het in mijn genen zat om een meisje ter wereld te brengen. Mijn zussen hebben alleen maar boys.) Maar goed, het is vast genade, aangezien ik totaal niet goed ben met het haar van onze dochter, zal de Heer wel gedacht hebben – dat doen we niet nog een meisje aan 😉

Misschien is het grootste wat ik geleerd heb wel: Heb jezelf lief. Want man, wat zijn wij eigenlijk gecompliceerde wezens. We hebben zo in ons hoofd hoe we ‘horen’ te zijn als mama. Nou ik kan je wat vertellen, ik ben totaal niet zoals ik in mijn hoofd had hoe ik hoorde te zijn. Kijk nou, alleen die zin is al ingewikkeld. Want wat is normaal? Het ‘normaal’, dat bij mijn dochter hoort is heel anders dan het ‘normaal’, van jouw zoon of dochter. God heeft de standaard van het ‘normaal’, voor onze dochter en zoon in mijn hart gelegd. En door mezelf lief te hebben kan ik veel beter naar mijn hart luisteren. Bezig zijn met hoe andere doen is zo zonde van je tijd. Laat ik erbij zeggen dat ik absoluut geloof in het leren van andere moeders. Maar God heeft jouw speciale kwaliteiten en talenten gegeven, juist ook als mama. Vertrouw daarop.

Wees lief voor jezelf lieve mama. Laat 2021 het jaar zijn dat je daarin mag snoeien en bloeien. Zodat je het beste uit jezelf haalt. God heeft ons niet voor niks als vrouw geschapen. Lekker eigenwijs en eigenaardig, of ben ik dat alleen 😉