Met een lekkere kop muntthee en een veel te ongezond koffiebroodje kruip ik achter de laptop. Vanuit de woonkamer hoor ik mijn 2,5 jarige dochter die op afstand mij betrekt bij wat ze ziet op televisie. Op maandag doen we vaak samen boodschappen en daarna mag ze even Sesamstraat kijken, zo heb ik even tijd om te schrijven of om te lezen. Even de week beginnen met God. Want man, man, man wat heb ik God nodig in deze leeftijdsfase (ik bedoel dan de leeftijdsfase van mijn dochter… die aftakeling van mezelf heb ik allang aan toegegeven 😉 ).

Hoe lief ze ook is.. twee is niet een eenvoudige leeftijd. De grenzen worden regelmatig opgezocht en met ons tweede kindje in mijn buik heb ik lang niet altijd de energie om er opvoedkundig mee om te gaan.
Nee… mijn opvoedkundigheid is matig, een krappe voldoende. Gelukkig is Zijn genade wat mij kracht geeft. Gelukkig is mijn levensmoto: niet perfect is ook oke!

Er zitten ook wel heel veel leuke dingen aan deze fase. Ik hoor mezelf regelmatig door mijn dochter spreken. ‘Hoe kom je daar nou bij’, of ‘Wat gebeurt daar nou’, zijn veel gehoorde uitspraken van zowel mijzelf als van mijn dochter. Ook heeft ze het stopwoordje van mijn man en mij overgenomen.. namelijk: ‘ho eens even’ en ‘Foi foi foi’…

Ja die man van mij heeft heel wat te voorduren met twee van die theatrale dames thuis (en nou zit er ook nog 1 zwaar onder de hormonen… arme Joel). Maar als een dappere (en erg knappe, als ik zo eerlijk mag zijn) ridder, slaat hij zich er dag in dag uit dapper doorheen. Hij heeft inmiddels wel blauwe knietjes van het bidden dat de kleine ukkepuck een jongetje mag zijn 😉

Bij het kleinkunst theatergezelschap Op en Top vrouw waar ik deel van uit maak, ben ik de meest theatrale. Oke, ik zal eerlijk zijn.. ik vertolk mezelf.. dus ik ben van nature gewoon een beetje theatraal. Ik doe dan ook veel in totale overgave of niet. Een grapje hier en daar en een emotionele uitbarsting (op een schaal van 1-10 zeg maar een 24), komen veel voor hier in huize Stouwdam.

Met de komst van Saar is het alleen nog maar erger geworden. Als Saar wat wil vertellen en we luisteren niet, kondigt ze zich koninklijk aan met: ‘Attentie, attentie’. Ook loopt ze regelmatig met haar helm op voor het geval ze ergens tegen aanbotst (ik bedoel, veiligheid voorop). Laatst liep ze tegen de kast (zonder helm, zul je net zien), schudt ze met haar hoofd en zegt ze: ‘Oh nee, ik had toch mijn helm even op moeten doen’.

Ja onze dame kan zich goed uitdrukken. Een paar dagen geleden zat ze aan tafel. Met van die puppy ogen keek ze mee aan en zei: ‘Oh mama, Saar hebt zo’n honger in televisie kijken…’. Ook vond ze het grote onzin dat ik niet naar buiten wilde met haar toen het regende. Want ze vertelde me duidelijk dat ze een goede regenjas en laarsjes heeft…

Ach ja naast alle strijd die hier regelmatig plaats vindt (ja want ik sta soms echt ruzie te maken met mijn twee jarige dochter….. zucht). Lachen we ook vreselijk veel. Af en toe hebben we allebei een beetje extra lucht nodig. Dan gaat ze een dagje extra naar de opvang. Want zo’n spiegel in huis…. Is best confronterend.