Kijfachtige huisvrouw dat ben ik, al mompelend en tierend loop ik als een wild dier door mijn huis. Niks ,niemand doorkruist mijn pad, hoe kan het ook anders. Het liefste wat mij gegeven is, heb ik vanmorgen gewoon hupsakee in pyjama, met snottebellen en al afgeleverd bij mijn gastouder. Opluchting als ik de autodeur achter mij dichttrek en dan ineens voel ik mij ellendig, het liefst rij ik terug. Grits ik mijn jongste welpje uit de maxi cosi en verlang ik naar de zachte armpjes van Noortje om mijn nek. Ik rijd nog even langs ons huis, snel dat wasje in de wasmachine en mijn koolhydraat arme lunch in mijn rugzak proppen en door.
Helaas bij thuiskomst val ik over de schoenen van Robert, ruik ik de odeur van 2 verse ochtendluiers bij de achterdeur. Ik raap automatisch de kleertjes, hydrofieldoeken en speentjes van de grond en schuif het aankleed kussen onder de bank. En dan ineens overvalt mij een woest gevoel. Een zelf meelijwekkende snik borrelt op uit mijn keel. Mijn hemel wat een bende, wat een goor huis, wat een zooi. En waarom moet ik hier alles alleen doen? En waarom houdt hij het aanrecht niet netjes, terwijl ik gisteren in dat ene uurtje wat ik overhad het hele aanrecht schoon heb geboend? Goor vies Goor, op dit tendens loop ik door mijn ‘gezellige huis ‘. Ik loop naar boven en kijk naar 2 overvolle wasmanden waar schone was in zit omdat ik je raad het al ‘ een uurtje voor mijzelf had en ik de was moest opvouwen’. Ik huil en merk dat de tranen blijven komen. Na een half uurtje hoor ik mezelf huilen, dit is een nog triester moment. Ik wil nog even hartverscheurend snikken, maar het is op.
Daar zit ik dan op bed. Een gevoel van opluchting; want mag ik ook een keer hartstochtelijke huilen om van alles wat er op mij afkomt? 2 kinderen in een jaar, inmiddels weer een maandje aan het werk? En mijn lichaam, waar is mijn lichaam, waar ben ik überhaupt? Waar sta ik eigenlijk als moeder? Beter nog hoe blijf ik die leuke moeder ( jeweetwel; mascara,kleed zich met de mooiste kleren en draagt een ko(t)stelijke geur? ).
Tijd om te veranderen Daan, verman ik mijzelf. 
Ik werp een blik in mijn kleding kast die is veranderd in een opberg hok. Links een hoop positiekleding en op wat hangers hangt mijn verleden. 

Met een wat lichtere tred neem ik de trap naar beneden, Ik haal vliegensvlug een doekje over het aanrecht en smeer wat foundation onder mijn roodomrande ogen. Ze zien het toch wel denk ik, en eerlijk gezegd maakt het mij ook niet meer uit. Ik ben moeder, met de nadruk op moe. Ik ben mama en ik mag de liefste mama voor mijn twee kleine kindjes zijn. Met al mijn onzekerheden, mijn angsten     En ook gewoon met mijn niet opletten en het niet handig aanpakken. Ik begin ineens hard te lachen omdat ik aan een moment denk;

Noortje mocht in bad, dus ik had haar helemaal uitgekleed met de belofte ‘ jij mag in het badje ‘ luier werd met een boog door de kamer gesmeten en daar ging onze blotert.. kontje naar achteren en hobbelen maar. Ik stond nog even in de kamer en ik hoor een olijk gilletje en wat gespetter. Ik dacht die staat heerlijk met haar handjes bij de douchekraan te spetteren. 

Helaas. de deur was dicht en mijn lieve uk zat in een grote plas lauwe pies te spetteren.
Verbaasd ging ze staan en wees met haar vingertje naar de dichte deur.
Gleed ze nog uit ook. 

Zelf had ze nergens last van en stond op en rende richting het badje. Ik kreeg een natte kus toen ik bij haar kwam zitten. Voor haar ben ik de liefste 

Laat ik dan ook maar liever zijn voor mijzelf.