Omdat ik jaren in Oeganda heb gewoond heb ik de neiging om, wanneer mijn kinderen in de ‘ik wil’ stemming zijn, te zeggen;

“Ik stuur jullie naar Afrika!” of “Als je in Afrika was opgegroeid gedroegen jullie je niet zo verwend!” …en ga zo maar door!

Maar onlangs had ik zelf zo’n ‘ik wil..’ bui.

De drie jongsten leg ik die middag op bed en de oudste moet naar school.

Ik heb dus tijd voor mezelf, zomaar een paar uurtje midden op de dag…voor mezelf!!… en die gedachte alleen al verheugd me.

Al snel blijkt dat onze jongste spruit van vier maanden het er niet mee eens is. Ze krijst alles aan elkaar. Dit zijn we helemaal niet van haar gewend. Ik leg haar wel -tig keer aan om haar te sussen, maar het helpt niet. Dan maar weer terug in bed.
De andere twee kunnen er natuurlijk niet van in slaap komen, maar iedereen móet blijven liggen want dít is mijn moment.

Het zonnetje schijnt en ik zit heerlijk gesetteld. Zonnebril op, goed boek in de hand en een kopje thee binnen handbereik. Deze kostbare uurtjes laat ik mij niet afpakken…

Maar het gaat maar door en wat ik ook probeer ik kan niet relaxen.

Ik lees geen letter, kan geen slok door m’n keel krijgen en die zon kan me inmiddels ook gestolen worden. Waarom juist op dit kostbare moment?

Na een uur onrustig het gekrijs te hebben aangehoord besluit ik haar eruit te halen.

Huh? Heeft ze nu toch honger? Ik heb haar toch best vaak gevoed dit afgelopen uur.

Ineens krijg ik een helder moment, ik heb best een drukke ochtend gehad en mijn voeding kan nog wel eens zijn terug gelopen… Ze heeft vast nog enorme trek!

Nog steeds gefrustreerd over mijn ontnomen ‘me-time’ geef ik haar flesvoeding.

Ze drinkt gretig het flesje leeg.

En dan opeens besef ik me dat de moeders in Afrika dit hun baby niet kunnen aanbieden als ze een drukke ochtend hebben gehad. Zij lopen kilometers met jerrycans op hun hoofd voor vers water… Of werken keihard in de hitte gewoonweg omdat er geen geld is. Hoe wanhopig moeten zij zich voelen? En wie van hun denkt dan nog aan ‘me-time’?

En terwijl onze dochter met een volle maag tevreden in slaap valt, brengen deze uren alles weer in perspectief. Ik besef me, mijn kinderen hoeven niet gewezen te worden op Afrika maar ik! Dus wie vertoond er nu verwend gedrag?